"Raro", a
colección de relatos curtos de Alberte Momán publicada por Belagua, é moito
máis que unha simple antoloxía. É unha inmersión profunda e perturbadora nas
marxes da realidade, un territorio onde o insólito e o familiar se entrelazan
de formas inesperadas e, a miúdo, inquietantes. Momán constrúe un universo
literario propio, marcado por unha prosa precisa e evocadora, e unha capacidade
sorprendente para desestabilizar as nosas certezas máis arraigadas.
Desde o título,
"Raro", o autor xa nos advirte do que imos atopar: personaxes e
situacións que se desvían da norma, que habitan os límites do comprensible e
que nos confrontan coa fraxilidade da nosa percepción da realidade. Cada relato
é unha pequena xoia engastada nunha atmosfera enrarecida, onde o cotián se
torna estraño e o estraño se infiltra na vida dos personaxes con naturalidade abraiante.
Un dos aspectos
máis destacables de "Raro" é a variedade de temas e atmosferas que
explora. Non hai un único tipo de rareza, senón unha pluralidade de
desviacións, de pequenas fendas polas que se coa o insólito. Atopamos relatos
que exploran a obsesión e a paranoia, como aqueles nos que a liña entre a
realidade e a alucinación se esvaece perigosamente. Outros se insiren no
territorio do fantástico sutil, onde elementos inexplicables irrompen na vida
dos protagonistas sen estridencias, pero deixando unha pegada imborrable. Tamén
hai espazo para unha certa melancolía e para a reflexión sobre a soidade e a
incomunicación, sentimentos que a miúdo acompañan a aqueles que se senten
diferentes ou que viven experiencias fóra do común.
A construción dos
personaxes é outro dos puntos fortes do libro. Momán dota a cada un deles dunha
voz propia e dunha complexidade psicolóxica que os fai sorprendentemente reais,
a pesar das circunstancias estrañas nas que se ven inmersos. Son individuos que
cargan co peso das súas rarezas, que lidan coa incomprensión do mundo que os
rodea e que, á súa maneira, buscan un sentido á súa existencia. A través das
súas experiencias, Momán lévanos a reflexionar sobre a natureza da normalidade
e sobre a nosa propia capacidade para aceptar o diferente.
A prosa de Alberte
Momán é un elemento fundamental na creación desta atmosfera inquietante e
fascinante. Cun estilo coidado e preciso, o autor utiliza unha linguaxe rica en
imaxes e sensacións, capaz de evocar tanto a beleza como o lado máis sombrío da
realidade. As descricións son detalladas e sensoriais, transportándonos aos
escenarios nos que se desenvolven as historias e facéndonos partícipes das
emocións dos personaxes. A dosificación da información e o uso sutil do
suspense contribúen a manter o lector engaiolado ata a última páxina.
"Raro"
non é un libro de respostas fáciles. Máis ben, é unha invitación á reflexión,
unha exploración das fronteiras da nosa percepción e unha celebración da
singularidade en todas as súas formas. Os relatos de Momán deixan unha
sensación persistente de estrañeza, unha sombra que nos acompaña mesmo despois
de pechar o libro. É unha obra que se instala na nosa memoria, que nos obriga a
cuestionar o que consideramos normal e a abrirnos á posibilidade de que a
realidade sexa moito máis escura e marabillosa do que imaxinamos.
En definitiva,
"Raro" é unha proposta literaria arriscada e estimulante, que
confirma a Alberte Momán como unha voz singular e potente dentro da narrativa
galega contemporánea. Un libro imprescindible para aqueles que buscan historias
que vaian máis aló do convencional e que non temen introducirse nos territorios
inexplorados da mente e da realidade. Unha lectura que, sen dúbida, deixará
unha pegada duradeira no lector.