Alberte Momán ofrece en Triloxía Vattene! unha obra híbrida, provocadora e profundamente alegórica que rompe coas convencións narrativas tradicionais para afondar na desconstrución da identidade, da sociedade e da realidade mesma. Esta triloxía, dividida en tres partes ben diferenciadas (a viaxe polo deserto, a estadía na vila baleira de Coristanco e a travesía cara á cidade), compón unha odisea moderna marcada pola introspección, a violencia simbólica e unha crítica feroz á alienación contemporánea.
O protagonista é un ser desposuído de todo: espido física e simbolicamente, arrastra un AK-47 como única pertenza e identidade, coma se a violencia se convertese no único trazo de personalidade recoñecible. Ao longo da obra, o lector acompaña este ser na súa procura dun sentido que se desfai a cada paso, entre encontros absurdos con vacas parlantes, desertores, lobos filósofos e cidades tan inhóspitas coma inhumanas. A linguaxe de Momán, deliberadamente densa e fragmentaria, obriga a unha lectura activa e reflexiva, cun ton que mestura o existencialismo máis radical con episodios propios do realismo sucio e a ciencia ficción distorsionada.
A primeira parte presenta un deserto simbólico onde o absurdo domina: personaxes sen pasado nin futuro, situacións delirantes, diálogos existenciais e accións que parecen carecer de lóxica, mais que revelan a descomposición total das estruturas sociais e mentais do protagonista. A presenza reiterada do AK-47 como extensión do corpo evidencia o peso da violencia herdada, da culpa e da impotencia. O protagonista actúa coma un autómata armado que só semella recuperar un resto de humanidade nos encontros coas voces doutros, aínda que remata por aniquilalas, como se a palabra ou a empatía fosen insoportables.
Na segunda parte, a vila baleira de Coristanco funciona como espazo simbólico da memoria e a identidade: alí, a falta de luz marca o inicio dunha crise ontolóxica. O protagonista, illado na súa casa, enfróntase a un pasado difuso e a unha culpa ancestral representada polo “Innomeable”, unha figura crística que é metáfora do superego, da vixilancia, da relixión, ou mesmo do capitalismo tardío. A ausencia de poboación reflicte o baleiro moral e social que impregna toda a novela.
Na última sección, a chegada á cidade non supón salvación senón apoteose da alienación. A cidade aparece como lugar de hiperviolencia, consumo, espectáculo e degradación, onde o protagonista, completamente deshumanizado, xa non distingue entre vítimas e verdugos. O episodio final nunha terraza, coa arma enriba da mesa e os pés descalzos, simboliza a rendición total ante un sistema que esixe etiqueta mesmo no abismo.
En resumo, Triloxía Vattene! é unha obra dura, simbólica e abrasiva que obriga a cuestionar todo: a linguaxe, o corpo, a autoridade, a identidade. É un grito nihilista contra a inercia e a hipocrisía social, e unha invitación a destruír antes de reconstruír. Un exercicio literario arriscado, poderoso e cheo de lucidez.