A sociedade dos coidados é unha novela profundamente simbólica e alegórica que, a través dunha prosa poética e unha narración fragmentaria, propón unha reflexión radical sobre a deshumanización do sistema capitalista, a precariedade social e a urxencia de construír novas formas de comunidade baseadas no coidado mutuo e na empatía interespecífica.
A protagonista, Vera, é despoxada do seu fogar e mergullada nunha espiral de exclusión social que a leva a vagar por un espazo hostil, semellante a unha cidade postindustrial devastada. Desde a súa primeira escena —suspendida no aire sobre a cama nunha imaxe case escultórica— percíbese unha tensión constante entre o corpo e o espazo, entre o ser e o entorno que o nega. A mudanza e a destrución do fogar son as metáforas fundacionais desta caída cara á marxinación. A perda do espazo íntimo implica a perda de identidade, nome e propósito.
No seu devalar, Vera entra en contacto cun rato parlante e máis tarde cun can, figuras que simbolizan unha sabedoría ancestral e unha esperanza interespecífica. Estes encontros serven para articular un discurso político e filosófico sobre a crise do social, a imposibilidade da redención individual nun sistema hiperindividualista e a necesidade de reorganizar a vida desde o colectivo. O rato, en particular, encarna unha voz crítica que desmonta os mitos do transhumanismo, a tecnoloxía capitalista e a alienación moderna, reivindicando a diversidade biolóxica e a interdependencia como formas reais de resistencia.
Ao longo do relato, a narración afástase das estruturas clásicas: non hai capítulos definidos, a acción é fluída, introspectiva, cunha linguaxe deliberadamente lírica, cargada de imaxes sensoriais. A figura de Emmy, compañeira efémera de Vera, actúa como catalizador emocional e político: a súa morte violenta, no marco dunha represión brutal, simboliza a imposibilidade de preservar o amor e a comunidade dentro dun sistema baseado na violencia institucional e na exclusión das vidas “innecesarias”.
Momán elabora unha estética do refugo —as cousas tiradas, os corpos desprezados, os espazos abandonados— para reivindicar unha ética do coidado e da pertenza. As referencias constantes á natureza (formigas, bolboretas, animais errantes) e a linguaxe dos coidados (as mans, os corpos, a calor) apuntan a un novo paradigma: o do "superorganismo" onde a forza non reside no individuo, senón na rede que o sostén.
A novela remata cunha esperanza discreta pero firme: a idea de que outro camiño é posible, sempre que se poida abandonar o simulacro da identidade illada e reconstruír a vida desde o común. A súa proposta política é radical pero tenra: sobrevivir non é só resistir, senón reaprender a coidar e deixar ser coidado.
En definitiva, A sociedade dos coidados é unha obra desafiante e necesaria, que obriga a repensar as estruturas sociais, afectivas e materiais que sosteñen a nosa existencia. Unha chamada á solidariedade que se enraíza tanto na denuncia como na poesía.