K2-18b. Planeta habitado é unha novela que mestura a ciencia ficción cunha potente crítica social, combinando elementos do xénero especulativo co retrato íntimo e político das marxes humanas. Situada nun planeta distante colonizado por humanos que fuxiron dunha Terra esgotada e hostil, a obra de Alberte Momán Noval constrúe un universo distópico que, paradoxalmente, reflicte con claridade os males actuais da sociedade terrestre: a desigualdade, a explotación, a violencia de xénero, a precariedade e a deshumanización sistémica.
O argumento estrutúrase ao redor da vida de Elisa, unha muller que escapa do seu pasado na Terra para establecerse neste novo mundo, K2-18b. Alí, malia promesas de liberdade e progreso, as condicións para a clase traballadora e as mulleres non melloran, senón que repiten e agravan patróns de opresión. Elisa, marcada polo trauma e a culpa pola morte de Flavia, a súa parella, vése envolvida nunha serie de acontecementos que revelan redes de trata, corrupción institucional e violencia encuberta. A través da súa relación con Dora, unha ex-prostituta e taberneira, a protagonista atopa apoio, memoria e resistencia.
A novela destaca polo seu ton duro e visceral, con pasaxes narrativas intensas, ás veces brutais, que non eluden a violencia pero que a expoñen con intención de denuncia. O estilo de Momán é directo, con descricións cruas e diálogos sen adornos, pero tamén se permite momentos de lirismo e sensualidade, especialmente nas escenas onde o desexo e a tenrura se mesturan como formas de resistencia afectiva.
Un dos aspectos máis relevantes da obra é a súa visión política e feminista. O planeta K2-18b é unha metáfora clara da perpetuación das estruturas de poder patriarcal e capitalista, mesmo en contextos que prometen renovación. A distopía serve de pano de fondo para cuestionar a explotación dos corpos, o control institucional sobre as vidas privadas e a perpetuación das xerarquías sociais. Elisa e Dora non son heroínas idealizadas, senón superviventes conscientes, que transitan o límite entre a legalidade e a ética coa única intención de protexer a súa dignidade e a das súas.
No plano formal, a novela constrúese en capítulos de ritmo dinámico, alternando escenas de acción, introspección e reflexión colectiva. A presenza da música, da bebida, dos espazos escuros (bares, almacéns, habitacións pequenas) crea unha atmosfera abafante e tensa, que reforza a sensación de encerro e vixilancia permanente. Fronte a isto, os actos de solidariedade, a memoria do pasado e os pequenos xestos de afecto son os únicos espazos de luz.
En resumo, K2-18b. Planeta habitado é unha novela poderosa, incómoda e necesaria. Alberte Momán propón unha ciencia ficción con ancoraxe na realidade máis crúa, onde os corpos e as relacións se converten en campos de loita. Un relato que interpela, que remexe, e que nos lembra que, mesmo nos planetas máis afastados, as estruturas de opresión non desaparecen se non se destrúen.